Είναι ένας είδος ζωγραφικής το γκράφιτι ή κάτι άλλο που μοιάζει με ζωγραφική; Όντως το γκράφιτι παρότι χρησιμοποιεί το χρώμα όπως γίνεται με τη ζωγραφική, είναι κάτι διαφορετικό. Η φιλοσοφία του είναι μια αντίσταση απέναντι στο τσιμέντο των μεγαλουπόλεων που πνίγει τα πάντα και βαραίνει τον άνθρωπο. Όσοι το επιλέγουν, πέρα από την τέχνη που βγάζουν, δίνουν και τη διαμαρτυρία τους για την πόλη, την πολιτική, όλα αυτά που στερούνε τους πολίτες από ελεύθερους χώρους και τρόπους δημιουργικής έκφρασης.
Κάθε έργο τους φέρει την υπογραφή του ατόμου και της ομάδας. Αυτό έχει και τα “κακά” του… Τα έργα αυτά, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν μικρή ζωή. Άλλα άτομα ή ομάδες που κάνουν γκράφιτι, τα σβήνουν και πάνω τους κάνουν το δικά τους έργα. Καλά ή κακά δεν έχει σημασία. Αυτή η επιθετική προσέγγιση των χώρων, συχνά δημιουργεί προστριβές και καταστρέφει αριστουργήματα.
Πολλές φορές βλέπεις το έργο σου ως δημιουργού τελειωμένο, το χαίρεσαι και σε λίγο δεν υπάρχει. Από έναν άλλο δημιουργό που “χτίζει” το δικό του πάνω στη δικό σου, την επόμενη στιγμή… Τα τελευταία χρόνια το γκράφιτι στην Ελλάδα, έχει βελτιωθεί πολύ σε εικόνες και μηνύματα. Συχνά οι δημιουργοί είναι πρόθυμοι, εφόσον τους προσφερθούν τα υλικά, να δημιουργήσουν μέσα σε σχολεία, εργοστάσια παλιά, γέφυρες, υπόγειες διαβάσεις. Το έχω δει στο ίντερνετ αυτό. Είναι μια συνεργασία, που μειώνει τον όγκο του τσιμέντου από τα μάτια μας και βελτιώνει την ψυχολογία μας.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η φιλοσοφία και η αντιμετώπιση της νέας δημοτικής αρχής της κας Δέσποινας Θωμαϊδου στο συγκεκριμένο είδος τέχνης. Ίσως θετική. Σε κάθε περίπτωση η πόλη μας, είναι μια μεγάλη τσιμεντούπολη και μέτρα και στάσεις ζωής όπως αυτό των γκράφιτι, θα βοηθήσουν για να γίνει περισσότερο ανθρώπινη.
