Σχετικά πρόσφατα είδαμε την αφαίρεση όλων σχεδόν των χάλκινων προτομών της πόλης μας, της Νέας Ιωνίας, οι οποίες μετά δόθηκαν όχι σε κάποιο συλλέκτη (όχι φυσικά ότι κι αυτό θα έδινε μια ανακούφιση, απλά θα ελπίζαμε σε επιστροφή τους), αλλά για λιώσιμο για ένα μικρό κέρδος… Σημεία των καιρών, όπου ένα έργο αναγνωρίζεται από το βάρος που έχει όχι το καλλιτεχνικό, αλλά το πραγματικό για πούλημα με το κιλό σε ένα χυτήριο…
Πριν μερικά χρόνια αυτό θα φαίνονταν παράξενο εάν γινόταν κάπου κι ακόμα αυτοί που το κάνανε σήμερα τότε θα το σκέφτονταν πολύ. Αυτό δεν σημαίνει ότι άλλαξε η φύλαξή τους από παλιά, αλλά η αδιαφορία γενικότερα για τα πολιτιστικά πράγματα και την τέχνη, οδήγησε τις προτομές να θεωρούνται αναλώσιμο προϊόν που για λίγα ευρώ αξίζει να αρπαχθεί…
Περνάω και βλέπω τις βάσεις των έργων να στέκονται σαν να περιμένουν κάτι που δεν έρχεται… Έχει περάσει το διάστημα των «οδυρμών» για το τι χάσαμε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πρέπει να προχωρήσουμε πια.
Αφού ξέρουμε ότι και πάλι θα έρθουν κάποιοι άλλοι για να κλέψουν κάτι που πουλιέται εύκολα και αφήνει κέρδος από το λιώσιμο, πρέπει να αλλάξουμε πολιτική. Εάν δηλαδή προχωρήσουμε σε νέες προτομές με χαλκό ή άλλο μέταλλο αναθέτοντας σε καλλιτέχνες την κατασκευή τους, θα έχουμε τα ίδια από άλλα πρόσωπα. Ίσως πρέπει να στραφούμε στο μάρμαρο και σταδιακά να συμπληρώσουμε όλα τα έργα που δεν υπάρχουν πια. Μέσα από διαγωνισμό μεταξύ καλλιτεχνών δημιουργών. Ακόμα και αυτά που υπάρχουν. Όπως το μνημείο των Ινεπολιτών – Κασταμονιτών στην πλατεία της Παναγίτσας στα Πευκάκια.
Το σημερινό έργο θα πρότεινα να μεταφερθεί για τη δική του ασφάλεια στον εσωτερικό χώρο του Συλλόγου που βρίσκεται κοντά ή στην είσοδο του Δημαρχείου της πόλης, ώστε να φυλάγεται και να θυμίζει το πνεύμα που εκφράζει.
Ας το συζητήσει το δημοτικό συμβούλιο της Νέας Ιωνίας και ας καταλήξει κάπου άμεσα. Δεν γίνεται να δεχόμαστε αυτή την υποβάθμιση, ασχέτως τι την προκάλεσε και να δίνουμε προτεραιότητες σε άλλα πράγματα. Ο πολιτισμός, η τέχνη, είναι ανάγκη του ανθρώπου, δεν είναι πολυτέλεια.
